Stuk

De kamer is groot en licht. Ramen kijken uit over de stad die onder mij uitgestrekt ligt. Een blauwe lucht, prachtige wolken. Het bed is breed en verstelbaar. Een keurig geklede dame komt naar me toe om te vragen of alles naar wens is. Ik keer mijn hoofd om en zeg dat het zulk prachtig weer lijkt te zijn vandaag. Ze glimlacht en zegt dat ze later, als ik van bed ben, terug zal komen om het even opnieuw op te maken. Als ze is vertrokken komt de roomservice langs met koffie en thee. Heerlijk blijf ik nog even liggen en terwijl ik langs de zenders op de kabeltelevisie zap realiseer ik me hoe zeer ik heb gebofd met een kamer op zo'n lokatie, met zulke service, en dat gratis!

Het enige probleem is dat ik er niet uit mag, sterker nog, kan. Ik ben stuk. Mijn hand is vernuftig vastgemaakt aan een apparaatje dat weer vastzit in het stopcontact en een grote zilverkleurige kapstok. Via dit apparaatje worden mij constant een flinke dosis vocht en Geheim Medicijn toegediend. Dit Geheime Medicijn zorgt ervoor dat ik dag en nacht uren en uren aan het slapen ben en alle gevoel voor tijd kwijtraak. In mijn buik zijn drie gaten gecreeerd die mij immobiel maken en waardoor Onbekende Mannen met een camera binnen vijf dagen twee keer de binnenkant van mijn lichaam hebben bekeken. Ik wist nooit dat mijn buik zo belangrijk was bij staan en lopen tot ik het niet meer kon. Elke dag komen Vrouwen in Witte Pakken 20 buisjes bloed afnemen, waarna ik naar verschillende kamertjes met Apparaten wordt gereden. Foto's, films, echo's, dansjes...

Tegenover me ligt een Lief Meisje van eind twintig. Ze werd wakker met een borst minder. Daarnaast een Gezellige Dame. Zij zal haar voet waarschijnlijk nooit meer goed kunnen gebruiken omdat er tijdens de operatie onverwacht een zenuw moest worden doorgesneden. Een vrouw met een tumor op haar slokdarm komt een paar dagen logeren en gaat weg met een vijf centimeter grote snee op haar keel. Een man met verkeerde cellen in een moedervlek op zijn arm. Nog een vrouw met een knobbel in haar borst. Sommige dingen bieden erg veel perspectief. De mensen komen en gaan, behalve de Gezellige Dame en ik. Tien lange dagen in een heel klein wereldje, waar een onderzoek een uitje is omdat je dan in je bed van de afdeling af mag.

'U heeft een prachtige dag uitgekozen.' Het is vrijdag de dertiende en zuster Anneke -zeker 30% van mijn zusters heet Anneke- helpt mij met opstaan. Mijn hand is losgemaakt van Het Apparaat. Ik mag dan toch naar huis, dat wil zeggen, het huis van mijn ouders waar ik vier weekjes zou zijn, als verrassing. Vier weken is veranderd in acht, de vlucht terug naar Canada is zonder mij vertrokken en de verzekering heeft besloten deze niet te vergoeden. Ik loop met de snelheid van een oudje, vergeet dingen na enkele minuten en slaap, slaap, slaap.

Gelukkig is er ook het gloednieuwe familielid L. Met hem kan ik praten. Niet lopen en veel slapen schept toch een band. Daarom komt hij elke dag even logeren, of ik ga naar hem toe. Dan ligt hij uren in mijn armen en kijkt me met zijn grote blauwe ogen aan. Op die momenten bestaat er geen tijd, of ruimte, of reis. En als ik zijn blonde haartjes in een hanekam modelleer, terwijl hij me ondertussen vol overgave onderspuugt, ach, dan valt het best mee nog een paar weken heel dicht bij hem te zijn voordat ik weer vertrek naar verre landen, waar ik niets te zoeken heb maar alles zal vinden.