Vluchtdetails

Op sommiger verzoek:

Ik kom 26 augustus om kwart voor 3 aan op Schiphol, met Egypt Air.
Van daaruit naar Groningen. Als iemand dan ook nog een kamer voor me vindt in Amsterdam...

Onweer op afstand

Het is een combinatie van de warmte, het witte zand, de kokospalm en het lichtblauwe thuisje die me triestig maakt over naar huis gaan. Nog even en ik zeg dit vaarwel, om dakloos in Nederland te zijn, voor nu. Volgende week zit ik bijna in de schoolbanken, een leventje dat als ik niet oppas in de sleurmolen kan belanden. En dat is ook nog eens mijn eigen keus. Om iets te doen wat ik geweldig vind moet ik iets opgeven wat ik heerlijk vind. Ergens zit daarin wel een balans.
Maar nu nog even op mijn strandje onder mijn palmpje met mijn boekje in een hangmatje, en de zon die ondergaat, en de maan die in een sikkel aan de hemel hangt, met tegen de achtergrond de onweersbuien die overal lijken te woeden. Behalve hier.
Onweer op afstand, rust onder mijn dak.
Een mooi einde van een goed begin.

Zen

De vloer is koud en het matje dun. De ruimte 1.50 bij 2.10. Twee andere matjes staan opgerold tegen de muur, op een met plastic afgedekt tafeltje ligt een stel witte kleren en een deken. Blauwe gordijnen met vlinders voor het getraliede raampje. Een klein rood ventilatortje bromt een liedje voor de bewoners van dit huis: twee spinnen, twaalf mieren, en ik.

'Regel 6: U belooft tijdens uw verblijf geen levend wezen te doden'. Bacterieen uitgezonderd, ga ik voor het gemak maar even vanuit terwijl ik me baad in DEET. De witte kleren gaan aan en ik doe mijn best de mieren, die de snelste weg naar mijn ondergoed proberen te vinden, in mijn hand op te vangen. Licht uit, deur dicht, smalle gang door. Het is nog niet licht buiten.

In de zaal liggen 14 grijze matjes klaar. Op de meesten bevindt zich al een iemand. Het ruikt er een beetje muf. Een groot wit buddhabeeld kijkt met halfgesloten ogen toe. Het kijkt een beetje scheel. Ervoor staan gesloten lotusbloemen, kaarsen, en wierook. Iemand loopt naar een matje, buigt drie keer, en gaat dan zitten, met de voeten naar achteren. Anderen volgen. Ik vind een matje ergens achterin en kruip er wat ongemakkelijk op. Een monnik komt binnen; sommige mensen buigen, iedereen houdt zijn hoofd gebogen, uit respect. Ik voel me wit en reusachtig. Dan begint hij te praten in een taal die ik niet versta. Er wordt geknikt en dan draait men zich onverwacht om. Ik zie het te laat en schaam me omdat iedereen ziet dat ik nog recht vooruit kijk. Maar ze kijken niet naar mij, ze zingen met gesloten ogen in het Sanskrit gebeden voor de Buddha, de Dhamma en de Sangha.

'Regel nummer 3: Zowel tijdens als na de meditatie wordt u geacht niet te praten'. De meditatietijd is 9 uur per dag. Daarnaast zijn er de twee maaltijden, de gezangen, en de preken van de monniken. Tip, een Thaise, vertaalt.

Tien ventilators zoemen koelte, veertien mensen zoeken rust. Zittend of langzaam lopend, met behulp van concentratie alles om zich heen waarnemend. Alles waarnemen, maar je door niets laten beinvloeden. Een mug loop door mijn nek. 'Alles waarnemen, maar je door niets laten beinvloeden.' Hij kruipt richting mijn oorlel. 'Alles waarnemen, maar je... geen levend wezen doden..'. Ik hoor hem serieus overwegen zich te nestelen in mijn oor, waar hij ongetwijfeld eitjes zal leggen, waar maden uit zullen groeien, die in deze hitte na een dag zullen uitkomen en hun weg zullen eten naar mijn hersens. 'Alles waar..' of het is een malariamug, die mij een lange pijnlijke dood zal bezorgen, die ik zal accepteren want ik zal 'geen levend wezen doden, geen levend wezen doden'. Het wordt heter, ik beweeg al bijna, wat als hij mijn oor dichtprikt. Kramp in mijn voet. 'Alles waarnemen, maar je door niets...' en wat is dat? Een mierenleger over mijn dijbeen? Straks halen ze al hun vrienden en tillen ze me naar de mierenhoop waar ze me stukje voor stukje zullen opeten. 'Door niets laten beinvloeden. Door niets laten beinvloeden. Door niets ....' TUUUUUUUUUUUUUUT. Het is tijd om te eten.

Stadsfragmenten

Het is laat, het is heet, mijn tas is zwaar, straaltjes zweet doen een wedstrijdje over mijn rug, het ruikt naar uitlaatgassen. Ik sta in de rij backpackers, allemaal aan het wachten op een bus naar de binnenstad van Bangkok, naar Khao San road. Het busje scheurt tussen de tuktuks, taxi's, bussen en auto's door; af en toe stijgt een koor van getoeter op. Naast ons een scooter met drie mensen, met op de achtergrond een enorme billboard met een reclame voor witte tanden in een onbekende taal. De stad zoemt.

Khao San road is het gemakkelijkst vertaald als straat van totale gekte. Hoewel het laat op de avond is, is er bijna geen doorkomen aan. Kleine vrouwtjes met houten kikkers die je met een stokje over de rug schrapend kunt laten brullen, eetstalletjes met fruit, ondefinieerbaar vlees op stokjes, of kwarteleitjes gebakken in een poffertjespan, die je niet moet eten als je de volgende dag wcloos in de stad wilt doorbrengen. En dan alle kraampjes met t-shirts, broeken, tassen, schoenen, boeken, sieraden. In de cafes zitten dronken mannen met genderloze hoertjes op schoot, een groep Engelsen zit met hun voeten in een bad met massagevissen. Alles schreeuwt en ik vlucht een hotel in. Een plank met een laken erover met vier muren eromheen en een ventilator? Prima. Dat het toilet verstopt is zie ik pas als ik al heb betaald.

De receptionist(e) is een ladyboy met prachtig zwart haar en goeie stijl; ze glimlacht
charmant maar heeft de verveelde blik van een drugsverslaafde in haar ogen. Ze heeft de juiste stemhoogte nog net niet onder de knie.

Het is tegen zessen en ik lig klaarwakker mijn zen te zoeken, want slapen lukt niet meer, ondanks het feit dat de nacht maar vier uur duurde. Als ik dan wat later diezelfde straat weer op kom is het verschil met de vorige nacht schokkend. Geen kraampjes, geen herrie, alleen van de schoonmakers die emmer sop na emmer sop over de stoepen gooien en schrobben met hun houten bezems het vuil van de nacht de vergetelheid in. Dwijlen met de kraan open?

Vijf tempels en zeven wc's later sta ik op de amulettenmarkt, die ergens lijkt op de heksenmarkt in La Paz waar ik tien maanden geleden overheen wandelde. Markten als deze intrigeren me altijd. De heidenen verkopen hier pal naast de kloosters en tempels hun waar aan de bijgelovigen.

Enkele moeilijk te missen monniken kijken geinteresseerd rond. Hun gewaden zijn oranje, hun hoofden kaal, hun gezichten vriendelijk.

De trein is vol en besluit anderhalf uur te laat te vertrekken; de airconditioning maakt alles bijzonder draaglijk, zelfs de dronken Engelsen die een pochwedstrijd aan het houden zijn over hun dronken reiservaringen, goede deals en aantal full moons. Mijn bed verschijnt magisch uit het plafond en achter het gordijntje val ik uitgeput in een diepe slaap die me tot zes uur van de wereld houdt. Daarna zorgen twee hilarische Italianen voor vertier in de restauratiewagon.

Rijstvelden trekken voorbij, bananen groeien de lucht in, Chiang Mai verschijnt langzaam maar zeker. En dan is er opeens een oom met een auto en zit ik voor ik het weet met een kroket en een frikandel speciaal op een Thais terras, ervan overtuigd dat ik het de komende dagen heel goed ga hebben.

Thuis

Hoofdpijn wekt me en het duurt lang voordat ik begrijp dat ik thuis ben, thuis in Adelaide. De magpies zingen hun vreemde liedjes voor het raam, de zon schijnt, en op de gang discussieren mensen over iets onbelangrijks. De geur van schoonmaakmiddel en eucaliptusboom dringt door de kieren, mijn voeten zijn warm en ik draai me nog een keer om.

Twee weken eerder. Een klein medisch centrum in de bergen, waar Rijke Mensen hun skivakantie doorbrengen. Ik zit naast een zoon en zijn vader. Hij heeft, net als vorig jaar, zijn pols gebroken. Aan de andere kant zit een engelse jongen met een schouder uit de kom. Stoere verhalen over snowboards, three-sixties, snelheid, en irritante kinderen die in de weg skien murmelen door de wachtruimte. ´U mag meekomen,´ glimlacht een zuster, en ik hink achter haar aan de afdeling radiologie op, klim op het tafeltje en prop mijn voet in het fotoapparaat. Een minuut later zit ik weer buiten en aan de beurt om mijn Spectaculaire Verhaal te vertellen. ´Ik heb een wandeling gemaakt en ben uitgegleden.´ De gezichten veranderen van geinteresseerd in verveeld; mijn verhaal voegt weinig toe. Ik benadruk nog even dat het een Heel Lange tocht was en dat het Heel Erg pijn doet maar het mag niet baten. De aandacht is al weer bij een volgend sneeuwslachtoffer.

Met een verband, een ontstekingsremmende creme en het advies vooral niet te lopen klim ik de straat naar mijn hostel op. Mijn laatste week in Nieuw Zeeland zal ik voornamelijk zittend doorbrengen, voordat ik van dit prachtige stuk aarde naar de grote leegte van Australie vlieg.

Sommige plekken veranderen niet. Het is avond en ik kom na een lange dag in het park in Brisbane aan op het vliegveld van Adelaide. Het is er nog steeds klein en saai. De vriend die mij ophoudt is nog steeds groot en praat nog steeds hard. De weg naar Uni Hall zou ik met mijn ogen dicht kunnen rijden. En als we daar aankomen staat er nog steeds lavendel op het bordes, maken de deuren bij het opengaan hetzelfde geluid, en zelfs de geur van getoast brood en alcohol is gebleven. Het enige verschil is dat ik, en vele bekenden, er niet meer wonen. Maar onbekenden hebben gauw genoeg een naam en na een dag rondscheuren langs wijngaarden en alle mogelijke wijnen proeven voelt het alsof ik nooit ben vertrokken.

Vliegende bananenschil

Het is een prachtige heldere winterdag. Aan de linkerkant liggen de Zuiderlijke Alpen besneeuwd te schitteren, aan de rechterkant staat dicht regenwoud met daarachter de ocean. De zon schijnt, de radio aan. En dan besluit je dat het een prachtige dag is om uit een vliegtuig te springen.

Ergens in een ver verleden ben je je verstand verloren, wat heeft geresulteerd in het ongetraind beklimmen van een 6100 meter hoge berg in Bolivia zonder reddingsploeg, kamperen op enkele bankjes in verschillende parken, wandelen in -35, een vijfdaagse busreis zonder noemenswaardige maaltijden. Het gaf je vorige week de moed om een solotrektocht te maken van 55 kilometer in twee en een halve dag, waarvan anderhalve dag regen. Natte sokken die ruiken naar oud brood, grote bloederige tenen en een loopneus. Uit een vliegtuig springen is dus niet meer dan een logische gedachte, op zo'n prachtige dag.

Het lot heeft echter beslist dat dit niet van een leien dakje zal gaan. De buschauffeur, zo vriendelijk even te bellen, zegt dat er geen plekken meer zijn voor de komende drie dagen. Na jezelf twintig minuten lang erg zielig te hebben gevonden besluit je toch zelf nog eens te bellen. De vrolijke mevrouw aan de andere kant van de gletsjer zegt dat er nog één plek is, maar dat ze je niet op komen halen. Nu is het zo dat er geen bussen gaan in deze regio, en taxis zijn er niet. Bij hostel 1 vraag je of de gerimpelde receptionist niet een auto te leen heeft, of je kan brengen. Neen. Bij hostel 2 vraag je twee Vrolijke Fransen hetzelfde, neen. Er zit maar een ding op: liften. Bij het pompstation rolt net een man, ronder dan hij lang is, een pick-up truck uit. 'Gaat u naar Fox Glacier?' vraag je Lief en Onschuldig glimlachend. Hij neemt je mee en vertelt je levensverhalen zoals je die alleen van wegwerkers kunt horen. En zet je voor de deur af.

Een landingsbaan die niet veel meer is dan een grasveld, een vliegtuig dat klinkt als zomer op Ameland. Blauwe lucht, vogels, zon. Een vliegpak waardoor je op een Michelinmannetje lijkt en een Hongaar die Laslo heet en vertelt dat alles goed komt. Aan hem vastgeklikt achterin het toestel gepropt, voor je een vader en zoon. En dan de lucht in. Je wacht op de angst maar die komt niet, er is alleen verbazing over de wonderlijke dingen die je ziet; Mount Cook, Nieuw Zeelands hoogste berg, de Fox gletsjer, regenwoud, en de Abel Tasmanzee. De zon reflecteert op het water en de zwarte piloot lacht net als in een Amerikaanse film. Dan gaat de deur open, de wind sleurt je bijna het vliegtuig uit, je doet de banaan. Ja, de banaan, buik naar voren, benen naar achteren. En hopla naar beneden. De angst, die er toch zou moeten zijn is nergens te vinden. Want je vliegt. En het is heerlijk.

Achter je voel je Laslo je op de schouders tikken, je doet je armen wijd. Vijfenveertig seconden lang kijk je neer op bergen, de oceaan, de velden, de wouden, terwijl de snelheid je gezicht naar achteren duwt. Plop. Parachute open. Stilte. Als een bananenschil wieg je op de wind, naar de grond. Wat was er beter dan vandaag als banaan uit een vliegtuig springen? Niets. Inderdaad.

Regen

'Wat doe je hier?'
'Ik ben op reis.'
'Maar het is winter.'
'Ja.'
'Nou, wat doe je hier dan.'
'Ik ben onderweg.'
'Waarheen?'

Naar morgen? Naar de volgende plek? Naar huis?

'Alleen?'
'Ja.'
'Ben je niet bang?'

Het is grijs, ja. Het is koud, ja. Het is hier winter. Sneeuw bedekt de bergtoppen die hoog genoeg zijn, de lagere gedeelten moeten het doen met regen. De dennebomen, die overal groeien vanwege de snelle groeitijd en het sterke hout, geven de heuvels een diepgroene kleur die geen seizoen verraadt. De palmbomen waaien soepeltjes in de stormwind. Regen slaat in mijn gezicht. Ik kijk dan ook niet op dat ik deze vragen voor de zoveelste keer krijg. Landen opzoeken doe je in het juiste seizoen, hoor ik ze denken.

Het voordeel van nu reizen is allereerst dat er een stuk minder anderen met hetzelfde idee zijn. Hoewel het hier nog steeds krioelt van de Duitsers, Engelsen en Ieren, kan ik me voorstellen dat het totale gekte is in de zomer. Zou het niet vreemd zijn hier te wonen, in deze uithoek van de wereld, waar constant mensen vanuit andere continenten op bezoek komen?

Ten tweede hebben de mensen het met je te doen, omdat het zo koud is, en omdat je er zo verregend uitziet. Ze zetten je bij een open haard en maken thee voor je, of soep. Sommigen zelfs een bed. Want, of je nou gestoord bent of niet, er moet wel voor je gezorgd worden. Dat is een fijn gevoel. De echte vriendelijkheid en gastvrijheid van de Kiwi's -niet te verwarren met de vrucht of vogel- is indrukwekkend.

En dan zijn er alle prachtige dingen, de heuvels, de bergen, de ontelbare bochten in de weg, de vogeltjes met gele buikjes, de blauwe zee, de rode aarde. Trektochten door sneeuw en over werkende vulkanen, heet water dat zomaar gratis uit de grond komt. En als ik dan ergens in een bos de lucht grijs zie worden en de wind voel aanzwellen, zeg ik zachtjes, terwijl ik de terugtocht nog even uitstel:

Ik hou van regen.
Ik hou van storm.
Ik ben niet bang.