December in Vilcabamba

De kou trekt langzaam maar zeker door de Noorderlijke hemisfeer terwijl de Andes in het zuiden van Ecuador kampt met de regens die door de opwarming van de aarde worden veroorzaakt. De zon lijkt vandaag niet door de witte lucht te kunnen breken. Het dal, met daarin het kleine dorp, baadt in groenig licht. Een kolibrie beweegt haar vleugels op recordsnelheid terwijl ze met haar smalle snavel het onderste uit de kan probeert te halen. Het is december.

Terwijl ik mijn tanden in een waterige meloen zet luister in naar de Schrijfster en de Acteur. Zij wordt hier gebracht door het verlangen om haar boek nu eindelijk eens af te maken. Hij is op zoek naar echtheid. Hij is de allermooiste man die ik ooit heb gezien. Zij is hilarisch. Beiden Canadees. Het gesprek: wat doen we hier. Het antwoord: we zijn. Hun creativiteit verbaast en inspireert me en ik wil niets liever dan dat dit ontbijt nooit stopt, dat we door kunnen gaan met dit zijn. Ik ben nu al een week in het kleine dorpje Vilcabamba, waar de mensen vaker wel dan niet de honderd passeren, waar regelmatig UFO´s worden opgemerkt en geaccepteerd en waar de medicinale werking van de duizenden bloemen en planten de lucht laat zinderen van volheid. Wandelend en paardrijdend ben ik door de bergen getrokken, om ´s avonds met een white russian in mijn hand mijn Spaans, Duits en Engels te verbeteren. Ik heb alternatief Thanksgiving gevierd met de hippiegemeenschap, chicha gedronken, citroenen zien groeien en uren onder een boom zitten praten. Heb met zelf meegebrachte bananen chifles met guacamole laten maken. Ben middenin de nacht bij een nieuwe vriendin in bed gekropen. Heb een monster met duizend poten bekeken en om zijn sprongen gelachen.

Ik weet wel dat ik binnenkort naar Los Angeles moet vliegen maar dat zet me niet aan tot een laatste keer door een land knallen. Integendeel, ik wil hier zijn. En dus boek ik nog een nacht, terwijl Mateo van de receptie zijn hoge lachje lacht en zegt dat hij al lang wist dat ik nooit weg zou gaan. Buiten ruikt het naar leven. De Schrijfster beweegt haar van artritis roestige botten in het zwembad, ik lig op bed grappen te maken, en de Acteur hangt aan een balk in de kamer het interieur op te leuken.

Later, achterin een pick up de heuvel af naar het dorp, dag Acteur, hallo Sieradenman. Natuurlijk wil ik even met je praten. Dorpsleven op zijn mooist. Dus ik blijf nog even.