Oriente

Daar zit ik dan, in het pikkedonker, terwijl het harder stormt dan ik ooit heb gezien. Het rieten dak houdt de regen beter tegen dan menig dakpan zou doen. De bliksem verlicht de palmbomen, lianen, bananenplanten en engelentrompetten. Om mij heen zitten dertig Ecuadorianen die zich door een kleinigheid als stroomuitval niet laten storen in hun verjaardagsfeest. De drank blijft rondgaan, er wordt gelachen en geschreeuwt en uit een ander gebouwtje wordt een generator tevoorschijn getoverd die de boel weer op gang brengt. Muziek!

Eerder die avond zat iedereen met zijn handen de kippensoep te slurpen en de vis te eten, die in een bananenblad boven het vuur uren had liggen roosteren. De lucht, zwaar van regen, werd toen al donker. Ik raak in een geanimeerd gesprek met een vrouw, die de leider van de vrouwen van het Rode Kruis is. Ze is erg geinteresseerd in mijn reis, in wat ik doe, hoe oud ik ben, hoeveel broers en zussen ik heb, en waarom ik niet aan het werk ben. Terwijl ik een stuk kip tussen mijn borsten vandaan weet te vissen probeer ik in mijn beste Spaans uit te leggen dat ik liever al reizend leer over de wereld dan in een schoolbank. Maar wat is het woord voor schoolbank?

De lichten zijn weer aan, de muziek die mij 13 jaar terug brengt in de tijd schalt keihard door de luidsprekers. Ik ben weer eens de enige vrouw en dat betekent dansen, dansen. De man die deze koepel heeft gebouwd is de medicijnman Mario. In zijn smerige t-shirt loopt hij dronken whisky uit te delen. Drinken, ook bier, gaat hier in shots, die door verschillende mensen worden uitgedeeld en waartegen geen nee gezegd mag worden. Huisgebrouwen goedjes zijn de favoriet, dat wil zeggen, met meer dan 50%. Is goed voor je buik. Terug naar Mario. Hij kent de werking van werkelijk alle planten en na 22 jaar met de Ketchwa shamans gewerkt te hebben mag hij zich ook zo noemen. Trots vertelt hij over gebroken armen die geheeld zijn door het toedienen van bepaalde bladerpapjes, slangenvet en meer dingen waar ik echt helemaal niets van weet. Achter zijn huis wordt een grote medisch botanische tuin aangelegd, waar alle medicinale planten groeien voor de dorpjes waar in gewerkt wordt.

Hij is nu echt dronken en slingert mij met plezier de hele dansvloer over. Na vriendelijk bedankt te hebben voor de zoveelste ronde word ik in een auto gezet en scheuren we met 120 km/u met een van de jarigen naar de karaoke bar. Waar het halve dorp Loreto Spaanse hits loopt te zingen, waar liters gedronken wordt, en waar slechts twee andere vrouwen aanwezig zijn, die aan hun mannen hangen als slangen. Op het punt waarop ik gedwongen wordt mijn stem te laten horen valt de stroom weer uit. In de stromende regen naar huis, dat is, de hoek om, waar spinnen en hagedissen mij al verwachten. De familie muis heeft haar onderdak recht boven mijn hoofd gevonden en knaagt de hele nacht aan de elektriciteitskabels. Dit is het echte leven. Dit is de jungle van Ecuador.