Thuis

Hoofdpijn wekt me en het duurt lang voordat ik begrijp dat ik thuis ben, thuis in Adelaide. De magpies zingen hun vreemde liedjes voor het raam, de zon schijnt, en op de gang discussieren mensen over iets onbelangrijks. De geur van schoonmaakmiddel en eucaliptusboom dringt door de kieren, mijn voeten zijn warm en ik draai me nog een keer om.

Twee weken eerder. Een klein medisch centrum in de bergen, waar Rijke Mensen hun skivakantie doorbrengen. Ik zit naast een zoon en zijn vader. Hij heeft, net als vorig jaar, zijn pols gebroken. Aan de andere kant zit een engelse jongen met een schouder uit de kom. Stoere verhalen over snowboards, three-sixties, snelheid, en irritante kinderen die in de weg skien murmelen door de wachtruimte. ´U mag meekomen,´ glimlacht een zuster, en ik hink achter haar aan de afdeling radiologie op, klim op het tafeltje en prop mijn voet in het fotoapparaat. Een minuut later zit ik weer buiten en aan de beurt om mijn Spectaculaire Verhaal te vertellen. ´Ik heb een wandeling gemaakt en ben uitgegleden.´ De gezichten veranderen van geinteresseerd in verveeld; mijn verhaal voegt weinig toe. Ik benadruk nog even dat het een Heel Lange tocht was en dat het Heel Erg pijn doet maar het mag niet baten. De aandacht is al weer bij een volgend sneeuwslachtoffer.

Met een verband, een ontstekingsremmende creme en het advies vooral niet te lopen klim ik de straat naar mijn hostel op. Mijn laatste week in Nieuw Zeeland zal ik voornamelijk zittend doorbrengen, voordat ik van dit prachtige stuk aarde naar de grote leegte van Australie vlieg.

Sommige plekken veranderen niet. Het is avond en ik kom na een lange dag in het park in Brisbane aan op het vliegveld van Adelaide. Het is er nog steeds klein en saai. De vriend die mij ophoudt is nog steeds groot en praat nog steeds hard. De weg naar Uni Hall zou ik met mijn ogen dicht kunnen rijden. En als we daar aankomen staat er nog steeds lavendel op het bordes, maken de deuren bij het opengaan hetzelfde geluid, en zelfs de geur van getoast brood en alcohol is gebleven. Het enige verschil is dat ik, en vele bekenden, er niet meer wonen. Maar onbekenden hebben gauw genoeg een naam en na een dag rondscheuren langs wijngaarden en alle mogelijke wijnen proeven voelt het alsof ik nooit ben vertrokken.