Stadsfragmenten

Het is laat, het is heet, mijn tas is zwaar, straaltjes zweet doen een wedstrijdje over mijn rug, het ruikt naar uitlaatgassen. Ik sta in de rij backpackers, allemaal aan het wachten op een bus naar de binnenstad van Bangkok, naar Khao San road. Het busje scheurt tussen de tuktuks, taxi's, bussen en auto's door; af en toe stijgt een koor van getoeter op. Naast ons een scooter met drie mensen, met op de achtergrond een enorme billboard met een reclame voor witte tanden in een onbekende taal. De stad zoemt.

Khao San road is het gemakkelijkst vertaald als straat van totale gekte. Hoewel het laat op de avond is, is er bijna geen doorkomen aan. Kleine vrouwtjes met houten kikkers die je met een stokje over de rug schrapend kunt laten brullen, eetstalletjes met fruit, ondefinieerbaar vlees op stokjes, of kwarteleitjes gebakken in een poffertjespan, die je niet moet eten als je de volgende dag wcloos in de stad wilt doorbrengen. En dan alle kraampjes met t-shirts, broeken, tassen, schoenen, boeken, sieraden. In de cafes zitten dronken mannen met genderloze hoertjes op schoot, een groep Engelsen zit met hun voeten in een bad met massagevissen. Alles schreeuwt en ik vlucht een hotel in. Een plank met een laken erover met vier muren eromheen en een ventilator? Prima. Dat het toilet verstopt is zie ik pas als ik al heb betaald.

De receptionist(e) is een ladyboy met prachtig zwart haar en goeie stijl; ze glimlacht
charmant maar heeft de verveelde blik van een drugsverslaafde in haar ogen. Ze heeft de juiste stemhoogte nog net niet onder de knie.

Het is tegen zessen en ik lig klaarwakker mijn zen te zoeken, want slapen lukt niet meer, ondanks het feit dat de nacht maar vier uur duurde. Als ik dan wat later diezelfde straat weer op kom is het verschil met de vorige nacht schokkend. Geen kraampjes, geen herrie, alleen van de schoonmakers die emmer sop na emmer sop over de stoepen gooien en schrobben met hun houten bezems het vuil van de nacht de vergetelheid in. Dwijlen met de kraan open?

Vijf tempels en zeven wc's later sta ik op de amulettenmarkt, die ergens lijkt op de heksenmarkt in La Paz waar ik tien maanden geleden overheen wandelde. Markten als deze intrigeren me altijd. De heidenen verkopen hier pal naast de kloosters en tempels hun waar aan de bijgelovigen.

Enkele moeilijk te missen monniken kijken geinteresseerd rond. Hun gewaden zijn oranje, hun hoofden kaal, hun gezichten vriendelijk.

De trein is vol en besluit anderhalf uur te laat te vertrekken; de airconditioning maakt alles bijzonder draaglijk, zelfs de dronken Engelsen die een pochwedstrijd aan het houden zijn over hun dronken reiservaringen, goede deals en aantal full moons. Mijn bed verschijnt magisch uit het plafond en achter het gordijntje val ik uitgeput in een diepe slaap die me tot zes uur van de wereld houdt. Daarna zorgen twee hilarische Italianen voor vertier in de restauratiewagon.

Rijstvelden trekken voorbij, bananen groeien de lucht in, Chiang Mai verschijnt langzaam maar zeker. En dan is er opeens een oom met een auto en zit ik voor ik het weet met een kroket en een frikandel speciaal op een Thais terras, ervan overtuigd dat ik het de komende dagen heel goed ga hebben.