Het is een combinatie van de warmte, het witte zand, de kokospalm en het lichtblauwe thuisje die me triestig maakt over naar huis gaan. Nog even en ik zeg dit vaarwel, om dakloos in Nederland te zijn, voor nu. Volgende week zit ik bijna in de schoolbanken, een leventje dat als ik niet oppas in de sleurmolen kan belanden. En dat is ook nog eens mijn eigen keus. Om iets te doen wat ik geweldig vind moet ik iets opgeven wat ik heerlijk vind. Ergens zit daarin wel een balans.
Maar nu nog even op mijn strandje onder mijn palmpje met mijn boekje in een hangmatje, en de zon die ondergaat, en de maan die in een sikkel aan de hemel hangt, met tegen de achtergrond de onweersbuien die overal lijken te woeden. Behalve hier.
Onweer op afstand, rust onder mijn dak.
Een mooi einde van een goed begin.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten