Komen en gaan

De zon zakt rozig achter de heuvels van Vermont. Het is maandagavond en ik zit in de auto met het stel T. en V. dat ik de avond daarvoor heb ontmoet. We zijn onderweg naar St Vernan, een klein dorpje in het oosten van Quebec. ‘Heb je zin om een week met ons mee te gaan?’ vroeg T. eerder aan het veel te dure diner. Ik beloofde er een nacht over te slapen, maar meer dan een uur had ik niet nodig om te weten dat dit de beste aanbieding was die ik kon krijgen op dit moment.

De reis duurt zeven uur en brengt ons naar een land met drie huizen, een meertje, een maplebos en zoveel rust als ik in weken niet gevoeld heb. Er is een bed voor me opgemaakt en de volgende morgen word ik wakker van de zon die de kamer in schijnt. De gastvrouw is een ietwat vreemde blonde dame die vast lijkt te zitten in de jaren 70. Hardcore hippie en mediterende buddhiste, of hindoeiste. Grinnekend laat ik haar met een lichtzwaard mijn aura schoonmaken terwijl T. zich verontschuldigt. Ik ben wel iets gewend, maar raak toch een beetje in de war van het bezoek dat we brengen aan een andere vrouw. Ze is een ‘heler’, wat dat moge zijn, en werkt op het moment met paarden. Verhalen over huilende merries, open eerste en tweede chakras en de diepe emoties van de dieren vliegen over de tafel en M. (de verloofde van T. ) en ik kijken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Half giechelend verlaten we gedrieeen het huis en besluiten dat we nu toch zeker wel een ijsje verdiend hebben.

Als er dan toch gemediteerd moet worden dan doe ik dat wel door flink fysiek werk te verzetten; voor het eerst in mijn leven hak ik hout en dat geeft me meer voldoening dan enig ander werk dan ik ooit heb gedaan. De voldoening die het splijten van het hout met een bijl gedreven door al mijn opgekropte emoties geeft is onbeschrijflijk.

We beginnen elkaar zo goed te leren kennen dat het is alsof ik nieuwe familie heb gekregen, en dat zeg ik ze ook. Ze nemen me mee om poutin te eten, om hun vrienden te leren kennen, om bloemen uit te kiezen voor hun bruiloft en we drinken en lachen en kijken foto’s en praten, praten tot we er bij neervallen. Hoewel we veel in de auto zitten verveel ik me geen moment.

We hebben een feestmaal met een aantal gasten en de mannen gaan eropuit om alcohol te halen terwijl de vrouwen de situatie in de wereld bespreken. Hier kom ik erachter dat de vrouw die naast me zit samen werkt met het meisje waarbij ik gelogeerd heb in Montreal. De wereld is zo verschrikkelijk klein! Ze heeft een programma opgezet om jonge meisjes in te lichten over seks, hun lichaam, en hun waarde. Heel interessant, vooral omdat ik telkens weer mensen tegenkom die met dergelijke zaken bezig zijn; dingen die mij heel erg interesseren. Als het toetje op tafel komt: een blueberry pie met slagroom en chocola, beginnen de drie mannen opeens ‘ happy birthday ‘ voor mij te zingen (het is niet mijn verjaardag) en leggen een cadeau op tafel, ingepakt in tafelkleed en nepmeloen. Het bevat een miniboerderij in een doos met vreselijk grappige ‘chinglish’ zinnen erop, zoals ‘ once own, nothing can instead!’ en 'true one to 36 scale'. Ik weet niet waar ik het aan verdiend heb maar besluit de doos en de kip te houden en de rest te doneren aan de famlie. De kip is tenslotte op ware 1:36 schaal gemaakt… Mijn nieuwe reismaatje!

Later die avond, licht onder invloed van een en ander, speel ik pictionary in een team met vriend D. . We doen beide net alsof we vreselijk fanatiek zijn en verliezen schandalig, maar schuiven dat op het feit dat ik een aantal woorden niet ken. Onze tegenspelers, een stel uit Sherbrook –de hoofdstad van de Hells Angels- bedenken nieuwe regels die we vrolijk invoeren en uiteindelijk veranderen we het hele spel in Hints.

En dan moet ik weer weg, weer op naar mijn volgende avontuur. Is het het waard om telkens mensen te verlaten die mij lief zijn geworden? Het lijkt alsof ik verslaafd ben aan de adrenaline van mezelf telkens weer in het diepe gooien, uit mijn comfort zone te halen en volop de wereld in te gaan zonder een idee te hebben wat me te gebeuren staat. Maar nu ik hier weg moet verschijnen er voor het eerst echte tranen, omdat ik een huis heb gevonden vol liefde voor een op straat gevonden vreemdeling, en mensen die ik mijn leven lang niet zal vergeten.