Pijn en chagrijn

In het verregende Bryant Park schalt een misplaatste Franse chanson uit de luidsprekers van een kitcherige carrousel. Een vijfjarig kind houd zich stevig vast aan de oren van de haas waar hij op rijdt, terwijl zijn moeder ondertussen driftig een nieuwe oppas aan het Googlen is en tegelijkertijd een telefoongesprek al ohmyGOOODdent gaande houdt.

Een stukje verderop loopt een vader met enorme constructie op zijn rug waarvan je alleen weet dat het een 'kinderdrager' is door de schreeuwerig oranje croc die aan een beentje tegen de man zijn even oranje achterwerk bungelt, als ware het om de pakezel aan te sporen tot nog snellere tred. Gezien zijn grote, in witte sportsokken gestoken voeten geschoeid met wandelschoeisel eerste klas moet dit in principe mogelijk zijn. Het verlangen een foto te maken van dit tafereel om het te kunnen delen met vriendin A., die dit ongetwijfeld kan waarderen, heb ik geen zin om mijn handen in de met broodkruimels en geplet fruit besmeurde tas te steken en laat de kans voorbijgaan. Niet dat ik recht van spreken heb, in mijn roze flodderhemd met floekend rode zonnebril. Mijn toch zeker enkele weken niet geschoren benen en oksels laten onverhulde lachsalvo's weerklinken in het dagelijks waxende publiek, maar dat kan me niets schelen. Scheren is zo juni.

Een stelletje is zeer verdiepd in een uitgebreid onderling keelonderzoek en ik voel mijn mueslireep een sprintje trekken naar de voordeur. Liefde is wel het laatste waar ik zin in heb en gemeen denk ik over de waarschijnlijk mislukkende relatie die zich hier nog staande houdt, waarin de man zich na anderhalf kind en een labrador realiseert dat zijn vrouw een verlept chagrijnig wijf is en er dus maar vandoor gaat met een hersenloze bimbo die hem in ieder geval niet zal vragen over zijn gevoelens te praten.
-excuses, trouwende vrienden, ik wens jullie het beste, dit is slechts persoonlijke frustratie -

De rest van de mensen zien er ook al zo smerig gelukkig uit, allemaal met perfecte huid, niet te harde kirretjes van plezier, fonkelende diamanten aan hun ringvingers of een koddig babietje in een kinderwagen à $1000 'because you know, we like only like want the best for our little angel'.

Mijn humeur is gedaalt tot zeker 15 graden Fahrenheit, wat ongetwijfeld te maken heeft met het feit enkele weken geleden zonder greintje schaamte gedumpt te zijn door vriend A. en vervolgens los en vast geleefd te hebben uit mijn duitse rugzak. Nu, terug in New York voor een dag, heb ik een kater, ongetwijfeld een kegel, en erg veel zin in pizza. Goede vriend A. te A. vroeg eerder, licht geschokt door mijn verhalen over chocola, drank en aandacht, of ik wel goed voor mezelfd zorgde. Ik overtuigde hem dat ik echt in maanden niet zo gelachen had als de afgelopen dagen en nachten en dat het dus prima ging, zolang ik mijn emoties maar niet uit de ijskast haalde en deed alsof het allemaal vanzelf weer over gaat. Hoewel hij niets door laat schemeren weet ik hem zuchtend aan de andere kant van het scherm, terwijl hij me toevertrouwd dat hij graag met een vleesmes één en ander recht zou komen zetten, dat ik wel voorzichtig moet zijn en ook goed moet eten. Glimlachend -wat hij trouwens ook niet ziet- voel ik me even héél geliefd en zeg ik hem dat er niets beter is dan een excuus om ongegeneerd wijn en chocola te nuttigen, en je zelf het vreselijk allerbelangrijkst te vinden op de hele wereld. En dat ik straks lekker een pizza haal met minimaal 1000 calorieen om dat te vieren.