Gaan

En dan is het opeens september, twee dagen voor vertrek naar het nieuwe continent en het nieuwe avontuur. De zon gaat onder in het stinkend hete Montreal en ik speel de helft van de dag Super Mario om de tijd te doden. Ik ben zenuwachtig. Geen Starbucks meer in elke stad, geen bekende taal waaraan ik me kan vastklampen, maar opnieuw het diepe in. Zonder het in de gaten te hebben spin ik een web van stress om mijn uitgezakte lichaam en vraag me af waarom ik toch zo moe ben. Ik weet dat zodra ik in het vliegtuig zit het goed is, want dan ben ik onderweg. Onderweg zijn is het fijnste gevoel dat er is, zwevend door de tijd en nergens zijn. Nog twee nachtjes, nog 38 uur, nog een lange busreis naar New York, nog een telefoontje, nog drie maaltijden.

Het Grote Niets strekt zich oncomfortabel voor me uit. 'Kom maar op!' schreeuw ik, wetend dat de gevechten die ik hier aan zal gaan weer een nieuwe dimensie aan mij zullen bouwen. Ondertussen gaat het leven hier door. Er start een auto. Een man schreeuwt iets onverstaanbaars over straat. Twee vriendinnen giechelen om een jongen. Iedereen leeft. 'Maar jij zweeft' , zegt een kennis. Los voel ik me inderdaad. Klaar met de Verenigde Staten (verliefd op Canada), en open voor een nieuw avontuur. Kom maar op. Kom maar op. KOM MAAR OP!