Wild Wild West, deel 1

Terwijl ik wachtend op mijn gigantische pizza een kaartspel speel hoor ik vertrouwde klanken om mij heen; een enorme groep Nederlanders heeft besloten in het zelfde restaurant te gaan eten. Geweldig. Het is lang geleden dat ik dit lege gekeuvel heb gehoord, en geen minuut heb ik het gemist. Foute grappen, slecht Engels, onbeschofte woorden, kortom, een goed stel doorsnee Nederlanders die hier ook op reis zijn, georganiseerd, begrijpt u. Lekker makkelijk, hoef je niets te doen. Als ik struikel en voor de zoveelste keer keihard mijn beurse teen stoot gieren ze het uit. Het is goed dat ik met Engelsen ben, zodat ik in ieder geval niet herkend word als een van de kudde.

De pizza is deze frustratie meer dan waard, en hoewel we het nog niet weten is dit het laatste goede maal dat we zullen hebben in vier dagen. De volgende morgen staan we om half elf voor het reisbureau, waar net een schreeuwende Pool uit de auto word gezet, hij mag niet mee omdat hij zo zit te klagen -de auto was 40 minuten te laat, en dat kan natuurlijk niet, vond hij. Dit resulteert verrassend genoeg in nog meer klagen, waardoor onze four wheel drive ook pas anderhalf uur later vertrekt. Allereerst naar een zogenaamde treinenbegraafplaats. Oude wagons uit Engeland staan al niksend te roesten in de woestijn. Een eenzame spoorlijn trekt de verte in. Ik houd van verlaten plaatsen en vermaak me klauterend over de locomotieven. Als ik terug loop naar de auto zie ik een motor staan en terwijl ik er bewonderend omheen loop hoor ik iemand vragen of ik mee ga. ' Waarheen?' vraag ik. Geen idee, zegt de kleine man die de sleutels blijkt te bezitten van dit geweldige vervoersmiddel. We praten wat en hij blijkt uit Turkije te komen, in de Verenigde Staten te wonen en per motor helemaal door midden Amerika hierheen te zijn getrokken. Mijn mond valt open, niet zozeer van verbazing als van jaloezie. 'Kun je me naar Uyuni brengen?' vraag ik. Natuurlijk!

Dus klim ik achterop de motor van iemand die ik een minuut ken en laat de rest van mijn vrienden achter in de auto. Het is heerlijk, het zijn vijf ontzettend inspirerende minuten want het gesprek dat wij voeren gaat niet over koetjes en kalfjes. Als ik af moet stappen baal ik als een stekker en denk er even over om mijn tas van de auto te halen en op zijn aanbod om met hem te reizen in te gaan. Maar als ik naar het gezicht van vriend C. kijk zeg ik nee, en stap in de auto, die te klein is voor onze lange benen, en scheur naar de zoutvelden.

De zoutvelden zijn verblindend wit en doodstil. Er is niets te zien. Door het gebrek aan horizon en de witte ondergrond is het makkelijk om hilarische fotos te maken (bewijs is onderweg), en na ons enkele uren al verbrandend te vermaken rijden we naar een prachtige rode vulkaan. De zonsondergang is de beste die ik ooit heb gezien. Een stelletje roze flamingos pikt ongestoord in het meertje op zoek naar vis.