200

Quito airport, 28/12/2008, 12.00

'U kunt niet mee.'
'Sorry?'
'U heeft niet betaald'
'Ik dacht het wel.'
'U moet nog een keer betalen'
'Ik dacht het niet.'
'We zullen er even over bellen.'

12.25

'U heeft uw reisbureau betaald maar niet onze maatschappij.'
'Mijn reisbureau betaalt uw maatschappij.'
'Heeft u een bewijs van betaling?'
'Die heeft u in uw handen.'
'Ik heb een bewijs van betaling nodig.'
'Dat is een bewijs van betaling.'
'Oh. We zullen er even over bellen.'

12.40

(balie naast mij)
'U heeft geen gele koorts inenting. U moet deze halen.'
(verbaasde man) 'waarom?'
'Dat zijn de regels.'
(verbaasde man loopt weg met man van het vliegveld)
(vriend van verbaasde man) 'En ik dan?'
'U hoeft niet. U bent ouder dan 60.'
' ... '

12.55

'Mogen we uw bewijs van betaling kopieren?'
'Natuurlijk.'

13.00

'Wat is uw adres in de VS?'
'Dat heb ik niet bij de hand, alleen in mijn inbox.'
'Kunt u die box dan niet even ophalen?'
'Inbox. Ik bedoel, op internet.'
'Aha. Dan kunt u niet mee.'
'Als ik even op internet kan..'
'Dan moet u maar internet zoeken.'

13.20

'Ik heb het adres.'
'Geweldig. Dan hoeft u alleen nog maar de 40.80 luchthavenbelasting te betalen.'
(naast mij een man met een verse gele koorts inenting)
'Aha. Waar doe ik dat?'
'Daar.'
'Bedankt voor alles.'
'Ja dag.'

Het is dag 200. Twee Amerikaanse mannen zijn mijn gezelschap in het vliegtuig naar Costa Rica. Een van hen moest een inenting halen voor gele koorts. Dit betekent hetzelfde als 50 dollar betalen aan een man die dan uit een laatje een bewijs van inenting tevoorschijn haalt, die in het echt 10 dollar kosten. Ze komen, zoals ze zelf zeggen, uit Killadelphia, en zijn naar Costa Rica gereden. Ik moet erg om ze lachen en ze helpen me vergeten dat ik onderweg ben naar de VS, weer terug naar de wereld van consumeren, luchtvervuiling (hoewel Quito daar ook goed in is), couchsurfing en in mijn herinnering leegte.

En dus realiseer ik me pas in LA waar ik ben, als ik er in het vliegveld door een stem in de lucht aan herinnerd wordt hoe alle bordjes werken, dat ik echt mijn tas niet onbeheerd achter moet laten en dat ik altijd 911 mag bellen. Ik koop een bagel en een milkshake en vind een bankje om op te slapen. De volgende morgen vlieg ik naar San Francisco. Een vriendelijke oude nicht vertelt me alles over de stad en legt me uit hoe ik bij het adres kom waar ik zijn moet. Ik vind een koffiehuis en poets mijn tanden. Ondertussen klets is met de twee jongens die mij een cappuchino en een blueberrymuffin geven en me niet laten betalen als ik beloof de volgende dag terug te komen. Ook lenen ze me een telefoon zodat ik de jongen op wiens bank ik de komende week zal doorbrengen kan bellen. En zo eindig ik moe en blij in de kamer van Zach en begin een week van Ontzettend Geweldige Ervaringen in San Francisco met hilarische discussie over belangrijke aspecten van het leven, zoals thee, en kaas. Dan stappen we op de fiets om de stad te verkennen.